Dr hab., etnolog, psycholog, pracuje w Ośrodku Etnologii i Antropologii Współczesności Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Warszawie, badaczka kultury współczesnej i tradycyjnej, wykładowca akademicki, redaktor serii wydawniczej IAE PAN „Biblioteka Etnografii Polski”, członek Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Polskiego Towarzystwa Historii Mówionej oraz kilku innych organizacji międzynarodowych (EASA, SIEF, SIETAR i in.). Członkini Rady Naukowej IAE PAN oraz Komitetu Nauk Etnologicznych PAN.
Ukończyła studia na kierunku etnologia i antropologia kulturowa na Uniwersytecie Wrocławskim (2000) oraz studia psychologiczne (specjalność: psychologia stosunków międzykulturowych) w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (2010). Dysertację doktorską pt. „Kulturowo-religijny wymiar śmierci w relacjach Polaków deportowanych do Związku Radzieckiego w latach 1940-1941” obroniła w 2006 r. na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Prowadziła badania terenowe w kraju i zagranicą, m.in. na Syberii, w Buriacji, w Gruzji, Czechach, na Podlasiu, Mazowszu i Dolnym Śląsku. Obecnie realizuje grant NCN dotyczący autopercepcji i akulturacji kobiet uchodźczyń, poprzednio zajmowała się identyfikacją etniczną i kulturową małoletnich uchodźców z terenów post-radzieckich.
Główne obszary zainteresowań badawczych to: społeczno-kulturowe skutki mobilności, problematyka uchodźcza i akulturacyjna, funkcjonowanie diaspor etnicznych, psychologia ludowa, antropologia śmierci.
Autorka ponad trzydziestu artykułów naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz książek: Żywi we wspomnieniach. Doświadczenie życia i śmierci w relacjach polskich zesłańców z ZSRR (w latach 1940-1946), Wyd. PTL i IAE PAN, Wrocław 2008; Wykorzenieni. Dylematy samookreślenia polskich repatriantów z Kazachstanu. Studium etno-psychologiczne, Wyd. IAE PAN, Warszawa 2014, Podręcznik Dobrych Praktyk „Wsparcie osób z autyzmem II”, Wyd. Państwowy Fundusz rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Warszawa 2013. W przygotowaniu książka na temat praktyk i zwyczajów związanych ze śmiercią i umieraniem w polskiej kulturze tradycyjnej w XIX-XX w.
Pasjonują ją: literatura, teatr alternatywny, tkactwo artystyczne, podróże bez ustalonego celu i postrzeganie świata przez dzieci.
Ukończyła studia na kierunku etnologia i antropologia kulturowa na Uniwersytecie Wrocławskim (2000) oraz studia psychologiczne (specjalność: psychologia stosunków międzykulturowych) w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (2010). Dysertację doktorską pt. „Kulturowo-religijny wymiar śmierci w relacjach Polaków deportowanych do Związku Radzieckiego w latach 1940-1941” obroniła w 2006 r. na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Prowadziła badania terenowe w kraju i zagranicą, m.in. na Syberii, w Buriacji, w Gruzji, Czechach, na Podlasiu, Mazowszu i Dolnym Śląsku. Obecnie realizuje grant NCN dotyczący autopercepcji i akulturacji kobiet uchodźczyń, poprzednio zajmowała się identyfikacją etniczną i kulturową małoletnich uchodźców z terenów post-radzieckich.
Główne obszary zainteresowań badawczych to: społeczno-kulturowe skutki mobilności, problematyka uchodźcza i akulturacyjna, funkcjonowanie diaspor etnicznych, psychologia ludowa, antropologia śmierci.
Autorka ponad trzydziestu artykułów naukowych w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz książek: Żywi we wspomnieniach. Doświadczenie życia i śmierci w relacjach polskich zesłańców z ZSRR (w latach 1940-1946), Wyd. PTL i IAE PAN, Wrocław 2008; Wykorzenieni. Dylematy samookreślenia polskich repatriantów z Kazachstanu. Studium etno-psychologiczne, Wyd. IAE PAN, Warszawa 2014, Podręcznik Dobrych Praktyk „Wsparcie osób z autyzmem II”, Wyd. Państwowy Fundusz rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Warszawa 2013. W przygotowaniu książka na temat praktyk i zwyczajów związanych ze śmiercią i umieraniem w polskiej kulturze tradycyjnej w XIX-XX w.
Pasjonują ją: literatura, teatr alternatywny, tkactwo artystyczne, podróże bez ustalonego celu i postrzeganie świata przez dzieci.
LESZEK ZEGZDA